In November 2018, I was approached by Mare Magazine, the weekly publication for Leiden University, for an interview. They had picked up on the fact that I was studying multiple bachelor’s degrees while also running a small game development studio. It seemed like a good opportunity to explain how I managed it all, so we met in one of the university buildings next to the library for an in-person conversation.
During the interview, I shared the practicalities behind my studies—how I didn’t follow all the programs full-time but mixed courses together, and that for me, it was mostly a matter of planning. I’ve always been a fast reader, a logical thinker, and a strong writer, so I never found the workload overwhelming. Being neurodiverse, or gifted (though I’m not fond of the stigma that comes with that label), has played a big role in this. For me, deep diving into topics, sometimes to the point of losing track of time, was just part of the process. I enjoyed experimenting with different learning methods, creating systems to manage everything, and making my education work for me. I was also open to my tendency for perfectionism, and that it wasn’t driven by a need for high grades, but mostly the need to feel like I fully controlled and understood the subject.
At the time, I thought it was an opportunity to discuss the joy I found in learning and how I had developed my own ways of staying on top of things. But I was cautious during the interview. I downplayed what I was doing because by then, I had already received enough remarks from others in person to know how it might be perceived. I almost declined the interview entirely, but I decided to go for it, while carefully explaining why this was doable for me and downplaying my work.
When the interview was published, I was initially happy with it. I thought it read as a nuanced read with a reasonable story. But that feeling didn’t last long.
What followed was an onslaught of online hate—something I feared but I wasn’t prepared for the scale of it. People accused me of being a sad overachiever, a show-off, shallow, fake. I was even called a “professor pleaser,” (to put it politely) and I received private messages with hateful and sometimes even aggressive comments. The criticisms were nonsensical, claiming that I should be checked into a psychiatric hospital or that I was trying to impress so badly that I made myself a laughing stock, and that ‘nobody would take me seriously so studying this much was useless’.
None of it reflected reality. I wasn’t doing any of this to impress anyone; studying was simply my hobby. I loved every moment of it, and I wasn’t trying to stand out or show off. Yet, the harsh comments confirmed something I had already started to internalize: people who stand out, for whatever reason, often get mowed down. After that, I found myself hiding more and more of who I was.
It’s one of the reasons why I now prefer the term “neurodiverse” instead of “gifted”—it feels less intimidating and more accurate, conveying that our brains are wired differently, not better or worse. The experience with this interview was a turning point. It fed into a habit I’ve developed of downplaying everything I do, making myself small so that I’m more “digestible” for others. It’s something I continue to work on, but sometimes, I still catch myself minimizing my achievements or attributing them entirely to luck or others. It has become a coping mechanism, a way to hide whenever I am visible.
What was supposed to be a fun interview ended up having a profound impact on me, reinforcing my tendency to make myself smaller. It was a hard lesson in dealing with hate, one I think anyone who steps into the spotlight might have to face at some point.
Article & Translation
How to Earn 230 Credits in a Year
If anyone has earned a vacation, it’s Juliette van der Laarse. She’s juggling four (4!) studies and running a game company. Mare asked her to keep a diary for a week. Fortunately, she already does that — and quite meticulously too.
Thursday, December 13, 2018
By Susan Wichgers
Everyone is busy, but there can only be one winner. Juliette van der Laarse (26) started studying Korean Studies four years ago. Two years later, she added Law, followed by Security Studies and Urban Studies. “But not full-time,” she emphasizes several times. This year, she plans to complete 230 study credits (almost four full degrees) if she sticks to her schedule. The minimum number of credits she must earn to continue studying is 160. So, her “minimum” is still the equivalent of more than 2.5 degrees.
“It’s less intense than it sounds,” says Van der Laarse. “First-year courses are often quite general. For example, in Security Studies, we learned what a state is or what Orientalism means. I already knew that from Korean Studies. After the first year, the courses become more specialized, but by then I’ve already earned my propedeuse (first-year diploma), so I can take it easier.”
Even though the studies don’t have much in common, combining knowledge helps her a lot. “It would have been really different if I wanted to study something like mathematics on top of it,” Van der Laarse thinks. Before these four studies, she also completed a course in game development, during which she started a successful company. At the moment, she spends about twelve hours a week on it, but that’s an exception. “The time I spend on it fluctuates a lot,” Van der Laarse explains. “Usually around 25 hours a week, but sometimes even sixty.” If things get really hectic, she could hire a manager. “I don’t need to get rich from it. The university is my priority.”
Her company, ReddLock, is the reason she started studying law two years ago. Because she didn’t know much about running a company, she turned to a business incubator, an organization that helps startups. She felt like she wasn’t getting what she paid for and decided to end the collaboration. But they weren’t planning to let her go easily.
She hired one of the most expensive lawyers in the Netherlands, whom she couldn’t afford. “He was very sympathetic to my story and was still willing to help me. Because I lacked money, I prepared the case as much as possible myself. His intern checked it, and the partner signed the emails.” With some bluffing, she managed to leave the organization after all.
“Because of this experience, I decided to study international business law,” she says. “From now on, I wanted to know exactly what the fine print in contracts says. This will never happen to me again.”
A year later, she began studying Security Studies in The Hague, something she had always been interested in. Urban Studies also appealed to her. “I thought: I’ll just try both, and if I can’t manage, I’ll quit. But I liked it so much that I kept doing it.”
To keep everything going, she makes bullet journal plans that leave nothing to chance. “If a psychologist looked at this, they’d probably label me immediately,” she laughs. It’s at least clear that she’s a perfectionist. Sometimes, she even misses deadlines because of it.
“I’m lucky that my professors know me, otherwise they might think it’s laziness. Last week, I missed a paper deadline because I was too enthusiastic. I had a good topic in mind, and the more I read about it, the better it got. Soon I had forty articles instead of fifteen because I also wanted to read the articles the researchers referenced. And then the deadline passed before I was satisfied with my work.”
Van der Laarse has tried various methods to figure out how to learn the fastest. Currently, she uses the Pareto principle (also known as the 20/80 principle): with 20 percent of the time, she gets 80 percent of the work done.
Although her planning might seem like it takes more time than it saves, she says, “My mind has never been so calm. It was time-consuming in the beginning, but I’m getting better at it. I used to have extreme stress. Not anymore. I can no longer think I’m not doing enough, and that gives me peace of mind. If I ever have time, I’ll make an app out of this system so everything is organized, and I won’t have to write it down anymore.”
Her weeks have color codes: a black week is everything at 20 percent, a red week is everything full-time, meaning not following the Pareto principle. The reflections of her stress levels and emotional health ensure she doesn’t overdo it. “If too many weeks in a row are red and my stress levels are high, I need to slow down and plan a black week. If I’ve completed everything according to my schedule, it really feels like enough. Then I can rest.”
Every day includes the question, “Would oppa be proud?” “‘Oppa’ is Korean for something like an older brother. I have a good online friend who is very pragmatic and efficient. The question is always: would he be proud of me?”
She plans each day precisely, listing the tasks she needs to complete and how many ‘pomodori’ (a 25-minute time block) are needed for them. To focus, she uses Forest, an app where you plant a tree that grows as long as you don’t check your phone. If you do, the tree stops growing. At the back of her book are roadmaps with tasks divided into subtasks, which she neatly checks off. “You can immediately see whether you’re working fast or falling behind.”
Maintaining a social life alongside all of this is challenging, she admits. “I usually combine it with sleepovers. I have a boyfriend, but we don’t do much together, except sleep. Last weekend, I really needed to get away, so I stayed at a friend’s place. We studied together, but it still felt like a break.”
She also doesn’t see her family much: sometimes with gaps of four months. She’s dedicating Christmas entirely to them. “During Christmas, I’m going to sleep, but mainly spend a lot of time with them. Christmas is 100 percent dedicated to my family.”
After finishing her bachelor’s degrees, she plans to do a master’s (“probably several at once”), and her dream is to earn a PhD. “I really enjoy academic research, and I read and write quickly, which is a big advantage. People often ask me how I manage to do everything at once. Maybe I’ll start a blog about it.”
Zo haal je 230 punten in een jaar
Door Susan Wichgers Iedereen heeft het druk, maar er kan er maar één de winnaar zijn. Juliette van der Laarse (26) begon vier jaar geleden met Koreastudies. Twee jaar later startte ze met rechten, daarna volgden security studies en urban studies. ‘Maar niet voltijd hoor’, benadrukt ze meerdere keren. Dit jaar haalt ze 230 studiepunten (toch bijna vier complete studies) als ze haar planning blijft volgen. Het aantal studiepunten dat ze minstens moet halen om door te mogen studeren, is 160. Haar minimum is dus nog altijd het equivalent van ruim 2,5 studies.
‘Het is minder heftig dan het lijkt’, zegt Van der Laarse. ‘Eerstejaarsvakken zijn vaak vrij algemeen. Bij security studies kregen we bijvoorbeeld uitleg over wat een staat is, of wat oriëntalisme inhoudt. Dat wist ik dan al, van Koreastudies. Na het eerste jaar worden de vakken specialistischer, maar dan heb ik mijn propedeuse al gehaald, dus kan ik het rustiger aan doen.’
Ook al hebben de studies weinig met elkaar te maken, het combineren van kennis helpt haar veel. ‘Het was echt anders geweest als ik bijvoorbeeld wiskunde erbij had willen studeren’, denkt Van der Laarse. Voor deze vier studies heeft Van der Laarse ook nog een opleiding in game development gedaan, waarin ze een goedlopend bedrijf is gestart. Op het moment is ze daar zo’n twaalf uur per week mee bezig, maar dat is uitzonderlijk. ‘De tijd die ik daaraan kwijt ben fluctueert enorm’, vertelt Van der Laarse. ‘Meestal zo’n 25 uur per week, maar soms ook zestig.’ Als het écht te druk wordt, zou ze een manager in kunnen huren. ‘Ik hoef er niet rijk van te worden. De universiteit is mijn prioriteit.’
Haar bedrijf, ReddLock, is de reden dat ze twee jaar geleden met rechten begon. Omdat ze nog niks wist van het runnen van een bedrijf schakelde ze een business incubator in, een organisatie die startende ondernemers helpt. Ze had het idee dat ze niet kreeg waar ze voor betaalde, en besloot de samenwerking te verbreken. Maar ze waren niet zomaar van plan haar te laten gaan.
Ze schakelde één van de duurste advocaten van Nederland in, die ze niet kon betalen. ‘Hij was heel begaan met mijn verhaal en alsnog bereid me te helpen. Uit geldgebrek heb ik de zaak zoveel mogelijk zelf voorbereid. Zijn stagiair controleerde het en de vennoot ondertekende de mails.’ Met wat bluffen heeft ze de organisatie gelukkig alsnog kunnen verlaten.
‘Door deze ervaring besloot ik internationaal ondernemersrecht te gaan studeren’, vertelt ze. ‘Ik wilde voortaan exact weten wat er tussen de regels door in contracten staat. Dit zal me nooit meer overkomen.’
Een jaar later begon security studies in Den Haag, iets waar ze altijd interesse in heeft gehad. En ook urban studies sprak haar aan. ‘Ik dacht: ik probeer het allebei gewoon, en als ik het niet red, stop ik er weer mee. Maar ik vond het zo leuk dat ik het ben blijven doen.’
Om alles vol te houden, maakt ze in een bullet journal planningen die niks aan het toeval overlaten. ‘Als een psycholoog hiernaar zou kijken, zou ik waarschijnlijk meteen allemaal labels opgeplakt krijgen’, lacht ze. Dat ze perfectionistisch is, is er op z’n minst aan af te lezen. Soms mist ze daar zelfs deadlines door.
‘Ik heb geluk dat mijn docenten me kennen, anders zouden ze misschien denken dat het luiheid is. Afgelopen week miste ik een paperdeadline door mijn enthousiasme. Ik had een goed onderwerp in mijn hoofd, en door erover te lezen werd dat steeds beter. Ik zit dan al snel op veertig artikelen in plaats van vijftien, omdat ik ook artikelen wil lezen waar de onderzoeker naar refereert, en dan is de deadline verstreken voordat het voor mezelf goed genoeg is.’
Van der Laarse heeft allerlei methodes geprobeerd om te testen hoe ze het snelst leert. Momenteel is dat het zogeheten Pareto-principe (ook wel: 20/80-principe): met 20 procent van de tijd krijgt ze 80 procent van het werk gedaan.
Hoewel haar planning eruit ziet alsof het meer tijd kost dan oplevert, zegt ze: ‘Het is nog nooit zo rustig in mijn hoofd geweest. In het begin was het tijdrovend, maar ik word er steeds beter in. Ik had altijd extreem veel stress. Nu niet meer. Ik kan niet meer denken dat ik niet genoeg doe en dat geeft ook rust. Als ik ooit tijd heb, ga ik een app maken van het systeem, zodat alles overzichtelijk is en het niet meer op papier hoeft.’
Haar weken hebben kleurcodes: een zwarte week is alles op twintig procent, een rode week is alles fulltime, en dus niet volgens het Pareto principe. De reflecties van haar stressniveaus en emotionele gezondheid zorgen dat ze niet te ver gaat. ‘Als te veel weken achter elkaar rood zijn en mijn stress levels zijn hoog, dan moet ik rustig aan doen en een zwarte week plannen. Als ik volgens mijn eigen planning alles gedaan heb, voelt dat ook echt als genoeg. Dan kan ik wel rusten.’
Bij iedere dag staat er ‘Would oppa be proud?’. ‘”Oppa” betekent is Koreaans voor zoiets als oudere broer. Ik heb een goede online vriend die heel pragmatisch en efficiënt is. De vraag is eigenlijk altijd: zou hij trots op me zijn?’
Ze plant op een dag precies welke taken ze moet volbrengen, en hoeveel ‘pomodori’ (een tijdsblok van 25 minuten) daarvoor nodig zijn. Om te concentreren gebruikt ze Forest, een app waarin je een boom plant die groeit als je niet op je telefoon kijkt, en stopt met groeien als je dat wel doet. Achterin haar boek staan roadmaps met de taken onderverdeeld in subtaken, die ze netjes afkruist. ‘Dan zie je meteen of je snel werkt of achterloopt.’
Een sociaal leven onderhouden naast dit alles is wel moeilijk, geeft ze toe. ‘Meestal combineer ik het met logeren. Ik heb een vriend, maar we doen weinig samen, behalve slapen. Afgelopen weekend moest ik er echt even tussenuit en logeerde ik bij een vriendin. Dan zijn we wel samen aan het studeren, maar het voelt toch alsof ik even weg ben.’
Ook familie ziet ze weinig: soms met tussenpozen van vier maanden. De kerstdagen besteedt ze dus juist daar, met hen. ‘Met Kerst ga ik slapen, maar voornamelijk veel samenzijn met hen. Kerst is honderd procent toegewijd aan mijn familie.’
Na het afronden van haar bachelors wil ze een master gaan doen (‘waarschijnlijk ook verschillende tegelijk’) en haar droom is om een PhD te halen. ‘Ik vind academisch onderzoek heel leuk en ik lees en schrijf snel, dat is een groot voordeel. Mensen vragen me vaak hoe ik alles tegelijk doe. Misschien begin ik er nog wel een blog over.’
In November 2018, I was approached by Mare Magazine, the weekly publication for Leiden University, for an interview. They had picked up on the fact that I was studying multiple bachelor’s degrees while also running a small game development studio. It seemed like a good opportunity to explain how I managed it all, so we met in one of the university buildings next to the library for an in-person conversation.
During the interview, I shared the practicalities behind my studies—how I didn’t follow all the programs full-time but mixed courses together, and that for me, it was mostly a matter of planning. I’ve always been a fast reader, a logical thinker, and a strong writer, so I never found the workload overwhelming. Being neurodiverse, or gifted (though I’m not fond of the stigma that comes with that label), has played a big role in this. For me, deep diving into topics, sometimes to the point of losing track of time, was just part of the process. I enjoyed experimenting with different learning methods, creating systems to manage everything, and making my education work for me. I was also open to my tendency for perfectionism, and that it wasn’t driven by a need for high grades, but mostly the need to feel like I fully controlled and understood the subject.
At the time, I thought it was an opportunity to discuss the joy I found in learning and how I had developed my own ways of staying on top of things. But I was cautious during the interview. I downplayed what I was doing because by then, I had already received enough remarks from others in person to know how it might be perceived. I almost declined the interview entirely, but I decided to go for it, while carefully explaining why this was doable for me and downplaying my work.
When the interview was published, I was initially happy with it. I thought it read as a nuanced read with a reasonable story. But that feeling didn’t last long.
What followed was an onslaught of online hate—something I feared but I wasn’t prepared for the scale of it. People accused me of being a sad overachiever, a show-off, shallow, fake. I was even called a “professor pleaser,” (to put it politely) and I received private messages with hateful and sometimes even aggressive comments. The criticisms were nonsensical, claiming that I was mentally ill or that I was trying to impress so badly that I made myself a laughing stock, and that ‘nobody would take me seriously so studying this much was useless’.
None of it reflected reality. I wasn’t doing any of this to impress anyone; studying was simply my hobby. Nerdy, I know, but I loved every moment of it, and I wasn’t trying to stand out or show off. Yet, the harsh comments confirmed something I had already started to internalize: people who stand out, for whatever reason, often get mowed down. After that, I found myself hiding more and more of who I was.
It’s one of the reasons why I now prefer the term “neurodiverse” instead of “gifted”—it feels less intimidating and more accurate, conveying that our brains are wired differently, not better or worse. The experience with this interview was a turning point. It fed into a habit I’ve developed of downplaying everything I do, making myself small so that I’m more “digestible” for others. It’s something I continue to work on, but sometimes, I still catch myself minimizing my achievements or attributing them entirely to luck or others. It has become a coping mechanism, a way to hide whenever I am visible.
What was supposed to be a fun interview ended up having a profound impact on me, reinforcing my tendency to make myself smaller. It was a hard lesson in dealing with hate, one I think anyone who steps into the spotlight might have to face at some point.
Article & Translation
How to Earn 230 Credits in a Year
If anyone has earned a vacation, it’s Juliette van der Laarse. She’s juggling four (4!) studies and running a game company. Mare asked her to keep a diary for a week. Fortunately, she already does that — and quite meticulously too.
Thursday, December 13, 2018
By Susan Wichgers
Everyone is busy, but there can only be one winner. Juliette van der Laarse (26) started studying Korean Studies four years ago. Two years later, she added Law, followed by Security Studies and Urban Studies. “But not full-time,” she emphasizes several times. This year, she plans to complete 230 study credits (almost four full degrees) if she sticks to her schedule. The minimum number of credits she must earn to continue studying is 160. So, her “minimum” is still the equivalent of more than 2.5 degrees.
“It’s less intense than it sounds,” says Van der Laarse. “First-year courses are often quite general. For example, in Security Studies, we learned what a state is or what Orientalism means. I already knew that from Korean Studies. After the first year, the courses become more specialized, but by then I’ve already earned my propedeuse (first-year diploma), so I can take it easier.”
Even though the studies don’t have much in common, combining knowledge helps her a lot. “It would have been really different if I wanted to study something like mathematics on top of it,” Van der Laarse thinks. Before these four studies, she also completed a course in game development, during which she started a successful company. At the moment, she spends about twelve hours a week on it, but that’s an exception. “The time I spend on it fluctuates a lot,” Van der Laarse explains. “Usually around 25 hours a week, but sometimes even sixty.” If things get really hectic, she could hire a manager. “I don’t need to get rich from it. The university is my priority.”
Her company, ReddLock, is the reason she started studying law two years ago. Because she didn’t know much about running a company, she turned to a business incubator, an organization that helps startups. She felt like she wasn’t getting what she paid for and decided to end the collaboration. But they weren’t planning to let her go easily.
She hired one of the most expensive lawyers in the Netherlands, whom she couldn’t afford. “He was very sympathetic to my story and was still willing to help me. Because I lacked money, I prepared the case as much as possible myself. His intern checked it, and the partner signed the emails.” With some bluffing, she managed to leave the organization after all.
“Because of this experience, I decided to study international business law,” she says. “From now on, I wanted to know exactly what the fine print in contracts says. This will never happen to me again.”
A year later, she began studying Security Studies in The Hague, something she had always been interested in. Urban Studies also appealed to her. “I thought: I’ll just try both, and if I can’t manage, I’ll quit. But I liked it so much that I kept doing it.”
To keep everything going, she makes bullet journal plans that leave nothing to chance. “If a psychologist looked at this, they’d probably label me immediately,” she laughs. It’s at least clear that she’s a perfectionist. Sometimes, she even misses deadlines because of it.
“I’m lucky that my professors know me, otherwise they might think it’s laziness. Last week, I missed a paper deadline because I was too enthusiastic. I had a good topic in mind, and the more I read about it, the better it got. Soon I had forty articles instead of fifteen because I also wanted to read the articles the researchers referenced. And then the deadline passed before I was satisfied with my work.”
Van der Laarse has tried various methods to figure out how to learn the fastest. Currently, she uses the Pareto principle (also known as the 20/80 principle): with 20 percent of the time, she gets 80 percent of the work done.
Although her planning might seem like it takes more time than it saves, she says, “My mind has never been so calm. It was time-consuming in the beginning, but I’m getting better at it. I used to have extreme stress. Not anymore. I can no longer think I’m not doing enough, and that gives me peace of mind. If I ever have time, I’ll make an app out of this system so everything is organized, and I won’t have to write it down anymore.”
Her weeks have color codes: a black week is everything at 20 percent, a red week is everything full-time, meaning not following the Pareto principle. The reflections of her stress levels and emotional health ensure she doesn’t overdo it. “If too many weeks in a row are red and my stress levels are high, I need to slow down and plan a black week. If I’ve completed everything according to my schedule, it really feels like enough. Then I can rest.”
Every day includes the question, “Would oppa be proud?” “‘Oppa’ is Korean for something like an older brother. I have a good online friend who is very pragmatic and efficient. The question is always: would he be proud of me?”
She plans each day precisely, listing the tasks she needs to complete and how many ‘pomodori’ (a 25-minute time block) are needed for them. To focus, she uses Forest, an app where you plant a tree that grows as long as you don’t check your phone. If you do, the tree stops growing. At the back of her book are roadmaps with tasks divided into subtasks, which she neatly checks off. “You can immediately see whether you’re working fast or falling behind.”
Maintaining a social life alongside all of this is challenging, she admits. “I usually combine it with sleepovers. I have a boyfriend, but we don’t do much together, except sleep. Last weekend, I really needed to get away, so I stayed at a friend’s place. We studied together, but it still felt like a break.”
She also doesn’t see her family much: sometimes with gaps of four months. She’s dedicating Christmas entirely to them. “During Christmas, I’m going to sleep, but mainly spend a lot of time with them. Christmas is 100 percent dedicated to my family.”
After finishing her bachelor’s degrees, she plans to do a master’s (“probably several at once”), and her dream is to earn a PhD. “I really enjoy academic research, and I read and write quickly, which is a big advantage. People often ask me how I manage to do everything at once. Maybe I’ll start a blog about it.”
Zo haal je 230 punten in een jaar
Door Susan Wichgers Iedereen heeft het druk, maar er kan er maar één de winnaar zijn. Juliette van der Laarse (26) begon vier jaar geleden met Koreastudies. Twee jaar later startte ze met rechten, daarna volgden security studies en urban studies. ‘Maar niet voltijd hoor’, benadrukt ze meerdere keren. Dit jaar haalt ze 230 studiepunten (toch bijna vier complete studies) als ze haar planning blijft volgen. Het aantal studiepunten dat ze minstens moet halen om door te mogen studeren, is 160. Haar minimum is dus nog altijd het equivalent van ruim 2,5 studies.
‘Het is minder heftig dan het lijkt’, zegt Van der Laarse. ‘Eerstejaarsvakken zijn vaak vrij algemeen. Bij security studies kregen we bijvoorbeeld uitleg over wat een staat is, of wat oriëntalisme inhoudt. Dat wist ik dan al, van Koreastudies. Na het eerste jaar worden de vakken specialistischer, maar dan heb ik mijn propedeuse al gehaald, dus kan ik het rustiger aan doen.’
Ook al hebben de studies weinig met elkaar te maken, het combineren van kennis helpt haar veel. ‘Het was echt anders geweest als ik bijvoorbeeld wiskunde erbij had willen studeren’, denkt Van der Laarse. Voor deze vier studies heeft Van der Laarse ook nog een opleiding in game development gedaan, waarin ze een goedlopend bedrijf is gestart. Op het moment is ze daar zo’n twaalf uur per week mee bezig, maar dat is uitzonderlijk. ‘De tijd die ik daaraan kwijt ben fluctueert enorm’, vertelt Van der Laarse. ‘Meestal zo’n 25 uur per week, maar soms ook zestig.’ Als het écht te druk wordt, zou ze een manager in kunnen huren. ‘Ik hoef er niet rijk van te worden. De universiteit is mijn prioriteit.’
Haar bedrijf, ReddLock, is de reden dat ze twee jaar geleden met rechten begon. Omdat ze nog niks wist van het runnen van een bedrijf schakelde ze een business incubator in, een organisatie die startende ondernemers helpt. Ze had het idee dat ze niet kreeg waar ze voor betaalde, en besloot de samenwerking te verbreken. Maar ze waren niet zomaar van plan haar te laten gaan.
Ze schakelde één van de duurste advocaten van Nederland in, die ze niet kon betalen. ‘Hij was heel begaan met mijn verhaal en alsnog bereid me te helpen. Uit geldgebrek heb ik de zaak zoveel mogelijk zelf voorbereid. Zijn stagiair controleerde het en de vennoot ondertekende de mails.’ Met wat bluffen heeft ze de organisatie gelukkig alsnog kunnen verlaten.
‘Door deze ervaring besloot ik internationaal ondernemersrecht te gaan studeren’, vertelt ze. ‘Ik wilde voortaan exact weten wat er tussen de regels door in contracten staat. Dit zal me nooit meer overkomen.’
Een jaar later begon security studies in Den Haag, iets waar ze altijd interesse in heeft gehad. En ook urban studies sprak haar aan. ‘Ik dacht: ik probeer het allebei gewoon, en als ik het niet red, stop ik er weer mee. Maar ik vond het zo leuk dat ik het ben blijven doen.’
Om alles vol te houden, maakt ze in een bullet journal planningen die niks aan het toeval overlaten. ‘Als een psycholoog hiernaar zou kijken, zou ik waarschijnlijk meteen allemaal labels opgeplakt krijgen’, lacht ze. Dat ze perfectionistisch is, is er op z’n minst aan af te lezen. Soms mist ze daar zelfs deadlines door.
‘Ik heb geluk dat mijn docenten me kennen, anders zouden ze misschien denken dat het luiheid is. Afgelopen week miste ik een paperdeadline door mijn enthousiasme. Ik had een goed onderwerp in mijn hoofd, en door erover te lezen werd dat steeds beter. Ik zit dan al snel op veertig artikelen in plaats van vijftien, omdat ik ook artikelen wil lezen waar de onderzoeker naar refereert, en dan is de deadline verstreken voordat het voor mezelf goed genoeg is.’
Van der Laarse heeft allerlei methodes geprobeerd om te testen hoe ze het snelst leert. Momenteel is dat het zogeheten Pareto-principe (ook wel: 20/80-principe): met 20 procent van de tijd krijgt ze 80 procent van het werk gedaan.
Hoewel haar planning eruit ziet alsof het meer tijd kost dan oplevert, zegt ze: ‘Het is nog nooit zo rustig in mijn hoofd geweest. In het begin was het tijdrovend, maar ik word er steeds beter in. Ik had altijd extreem veel stress. Nu niet meer. Ik kan niet meer denken dat ik niet genoeg doe en dat geeft ook rust. Als ik ooit tijd heb, ga ik een app maken van het systeem, zodat alles overzichtelijk is en het niet meer op papier hoeft.’
Haar weken hebben kleurcodes: een zwarte week is alles op twintig procent, een rode week is alles fulltime, en dus niet volgens het Pareto principe. De reflecties van haar stressniveaus en emotionele gezondheid zorgen dat ze niet te ver gaat. ‘Als te veel weken achter elkaar rood zijn en mijn stress levels zijn hoog, dan moet ik rustig aan doen en een zwarte week plannen. Als ik volgens mijn eigen planning alles gedaan heb, voelt dat ook echt als genoeg. Dan kan ik wel rusten.’
Bij iedere dag staat er ‘Would oppa be proud?’. ‘”Oppa” betekent is Koreaans voor zoiets als oudere broer. Ik heb een goede online vriend die heel pragmatisch en efficiënt is. De vraag is eigenlijk altijd: zou hij trots op me zijn?’
Ze plant op een dag precies welke taken ze moet volbrengen, en hoeveel ‘pomodori’ (een tijdsblok van 25 minuten) daarvoor nodig zijn. Om te concentreren gebruikt ze Forest, een app waarin je een boom plant die groeit als je niet op je telefoon kijkt, en stopt met groeien als je dat wel doet. Achterin haar boek staan roadmaps met de taken onderverdeeld in subtaken, die ze netjes afkruist. ‘Dan zie je meteen of je snel werkt of achterloopt.’
Een sociaal leven onderhouden naast dit alles is wel moeilijk, geeft ze toe. ‘Meestal combineer ik het met logeren. Ik heb een vriend, maar we doen weinig samen, behalve slapen. Afgelopen weekend moest ik er echt even tussenuit en logeerde ik bij een vriendin. Dan zijn we wel samen aan het studeren, maar het voelt toch alsof ik even weg ben.’
Ook familie ziet ze weinig: soms met tussenpozen van vier maanden. De kerstdagen besteedt ze dus juist daar, met hen. ‘Met Kerst ga ik slapen, maar voornamelijk veel samenzijn met hen. Kerst is honderd procent toegewijd aan mijn familie.’
Na het afronden van haar bachelors wil ze een master gaan doen (‘waarschijnlijk ook verschillende tegelijk’) en haar droom is om een PhD te halen. ‘Ik vind academisch onderzoek heel leuk en ik lees en schrijf snel, dat is een groot voordeel. Mensen vragen me vaak hoe ik alles tegelijk doe. Misschien begin ik er nog wel een blog over.’
